Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/174

172

 — Jest, i bardzo nawet pewny, odrzekł doktór.
 — A co, nie mówiłem! zawołał Johnson zacierając ręce; przy doktorze nie trzeba się lękać niczego; on na wszystko sposób znajdzie w swym worze nauki.
 — Mój worek strasznie jest chudy, kochany Johnsonie, ale poszukawszy dobrze...
 — Czy tylko niedźwiedzie nie dostaną się do nas tą samą drogą, którą ty przyszedłeś doktorze? spytał Altamont.
 — Nie! zatkałem starannie wejście do otworu; ale za to my możemy dojść do magazynu prochowego, o czem one zupełnie wiedzieć nie będą.
 — No, a teraz powiedże nam, jakim sposobem zamyślasz pozbyć się tych zabawnych gości?
 — Sposobem bardzo prostym, którego początek jest już wykonany. Ale zapominam, że nie sam tu przyszedłem.
 — A z kimże? zapytał Johnson.
 — Zaraz wam przedstawię mego towarzysza.
 To mówiąc doktór wyciągnął z przejścia podziemnego ciało świeżo ubitego lisa.
 — To owoc mego rannego polowania, skromnie odpowiedział doktór; przekonacie się zaraz że nigdy jeszcze lis nie był ubity bardziej w porę.