Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/179

177

kał spokojnie. Lecz Altamont pragnął wszystko wiedzieć aż do końca.
 — Powiedzże mi jeszcze doktorze, jak zdołasz obliczyć palenie się lontu dochodzącego do miny, aby wybuch nastąpił we właściwej chwili?
 — Nie potrzeba na to żadnego obrachowania.
 — Masz więc przygotowany knot na pięćdziesiąt łokci długi?
 — Bynajmniej.
 — Zatem myślisz podsypać prochu na całej tej przestrzeni?
 — I to mogłoby zawieść.
 — Musi się przeto kto poświęcić dla podłożenia ognia?
 — Jeśli potrzeba, rzekł Johnson, ja gotów jestem na twe rozkazy doktorze.
 — Dziękuję ci mój zacny przyjacielu, powiedział doktór podając rękę starcowi; życie każdego z nas jest nazbyt drogie, i oszczędzimy je.
 — W takim razie rzekł Amerykanin, odgadnąć już nie umiem.
 — Kochany przyjacielu, na cóżbyśmy się uczyli fizyki, gdybyśmy w tak łatwej okoliczności poradzić sobie nie umieli.