Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/198

196

 — Nie powiedziałbym tego, odparł Amerykanin dotknięty umyślną obojętnością kapitana; mogłoby to mieć dla nas niejakie znaczenie.
 — A w jakimże to razie? proszę, zawołał Hatteras.
 — Gdy pomyślimy o powrocie.
 — O powrocie? wykrzyknął Hatteras, a któż o nim myśli?
 — Nikt, odpad Altamont, ależ przecie musimy się gdzieś zatrzymać, jak mi się zdaje.
 — A gdzieżto? zapytał Hatteras.
 Pierwszy to raz postawiono wprost to pytanie Amerykaninowi. Doktór byłby rękę oddał, żeby wstrzymać tę rozmowę.
 Ponieważ Altamont nie odpowiadał, kapitan zatem powtórzył swe pytanie.
 — Gdzież tedy, mówił z naciskiem.
 — Tam, dokąd dążymy, chłodno odpowiedział Amerykanin.
 — A któż to wie, wtrącił godzący sprawę doktór.
 — Utrzymuję zatem, rzekł Altamont, że jeśli w powrocie chcemy korzystać z wód podbiegunowych, moglibyśmy sprobować dostać się na zatokę Kanne’a, zkąd już prostsza droga do morza Baffińskiego.