Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/253

251

darzył się; tylko Bell rozdarł swoje obuwie śniegowe o wystający ostry brzeg skały.
 — Doprawdy, rzekł Johnson, sądziłem, że kto bywał na Merseyu i Tamizie, ten już zna mgłę najgrubszą jaka być może; lecz teraz widzę, że byłem w błędzie.
 — Bo też powinnibyśmy, mówił Bell, zapalić pochodnie, jak to robią w Londynie i Liverpoolu.
 — A dla czegóżby nie? rzekł doktór, myśl wcale niezła; niewiele to oświeci drogę, ale przynajmniej będzie można widzieć przewodnika.
 — Ale zkądże wziąść pochodni? zapytał Bell.
 — Zrobimy je z pakuł namoczonych w spirytusie, które zatkniemy na końcach naszych kijów.
 — Wyborna myśl, zawołał Johson, i do wykonania wcale nietrudna,
 W kwadrans potem podróżni w dalszą puścili się drogę, już przy blasku pochodni, rośzwiecających wilgotną mgły ciemnicę. Ale jeśli z pomocą pochodni łatwiej było trzymać się prostej drogi, to nie można było pośpieszać, bo mgła opadła dopiero 6-go lipca. Wiatr północny zerwał ją z oziębionej ziemi, jakby łachmany podarte.
 Zaraz po rozjaśnieniu się atmosfery, doktór zdjął pozycyę i przekonał się, że przez owe dwa dni mgliste robiono zaledwie po ośm mil dziennie.