Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/260

258

tem gwałtowniej, podróżni udzielali sobie wzajemnych spostrzeżeń.
 — Dzieje się tam, rzekł doktór, coś takiego, jakby kry i lody uderzały o siebie.
 — Tak, dodał Altamont, zdaje się, że się skorupa ziemi rozpada. Czy słyszycie?
 — Gdybyśmy byli w bliskości morza, odparł doktór, sądziłbym naprawdę, że to lody tak pękają.
 — Rzeczywiście, rzekł Johnson, trudno sobie inaczej ten huk wytłomaczyć.
 — Czyżbyśmy się mieli zbliżyć do brzegu morskiego? mówił Hatteras.
 — Niema w tem nic niepodobnego, odpowiedział doktór. Czy słyszysz ten trzask nadzwyczajny? to wyraźne pękanie lodów, i bardzo być może, iż znajdujemy się w niewielkiej od oceanu odległości.
 — Gdyby tak było, rzekł Hatteras, bez wahania puściłbym się na pola lodowe.
 — Ależ, mówił doktór, po burzy tak gwałtownej lody pokruszyć się musiały zupełnie. Zobaczymy to jutro. W każdym razie, jeśli jacy ludzie przymuszeni byli podróż odbywać wśród takiej nocy, to żałuję ich z całego serca.