Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/278

276

 — Tak jest! tak! powtórzył Johnson.
 — Ależ to obłok, rzekł Amerykanin.
 — Ziemia! ziemia! powtórzył Hatteras z niewzruszonem przekonaniem.
 Wszyscy z największą uwagą rozpatrywać zjawisko poczęli.
 Lecz jak się to często zdarza z przedmiotami niewyraźnemi z powodu zbytniego oddalenia, i im zdawało się, że znikł punkt obserwowany. Wkrótce jednak ukazał się na nowo, a doktorowi nawet zdawało się, że dostrzegł błysk jakiś w odległości dwudziestu może, lub dwudziestu pięciu mil na północ.
 — To wulkan! krzyknął.
 — Wulkan? powtórzył Altamont.
 — Ani wątpić, odparł doktór.
 — Pod tą szerokością geograficzną! zauważył Altamont.
 — A dla czegóżby nie? odrzekł doktór; a Islandya nie jestże ziemią wulkaniczną, a nawet powiedzieć można, składającą się z samych wulkanów?
 — Tak, Islandya! to co innego, odpowiedział Amerykanin, ale nie tak blizko bieguna!
 — I nasz znakomity rodak kommodor Jakób Ross także potwierdza, że na lądzie Australii ist-