Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/293

291

dzona, tworzyła z horyzontem kąt, trzymający około jedenastu stopni.
 W miarę zbliżania się szalupy, wyspa zdawała się wynurzać powoli z łona oceanu; nie było ną niej najmniejszego śladu wegetacyi, nawet wybrzeży nie było żadnych, boki jej bowiem poziomo prawie zapadały w morze.
 — Czy będziemy tu mogli przybić? zapytał doktór.
 — Wiatr nas doniesie, odpowiedział Altamont.
 — Ależ nie widzę ani kawałka równej płaszczyzny, na której moglibyśmy wypocząć, rzekł doktór.
 — To tak się zdaje z daleka, mówił Johnson, ale zaręczam, że będziemy mieli gdzie pomieścić nasz statek, a tego nam tylko potrzeba.
 — Płyńmy więc, rzekł doktór smutnie, bo go już tak bardzo nie zajmował ląd podbiegunowy; znalazł go wprawdzie, lecz utracił człowieka który go odkrył.
 W odległości pięciuset kroków od skały, morze wrzało pod działaniem ogni podziemnych. Wyspa sama mogła mieć najwyżej ośm do dziesięciu mil obwodu i według obliczeń była bardzo blizką bieguna, jeśli nawet nie przez nią samą przechodziła oś ziemi.
 Zbliżywszy się do wyspy, żeglarze spostrzegli ma-