Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/304

302

to kto inny mówił, a nie ty panie Clawbonny! Kilka mil (28 wiorst) na sekundę! Tymczasem ziemia mogłaby była pozostać zupełnie nieruchomą, gdyby się tak panu Bogu podobało.
 — W takim razie nie byłoby ani dnia ani nocy, ani wiosny, ani jesieni, ani lata, ani zimy, rzekł Altamont.
 — Nie mówiąc już o bardzo prostej, a okropnej z tego wynikłości, dodał doktór.
 — Jakiej? spytał Johnson.
 — Że wpadlibyśmy na słońce.
 — Wpadlibyśmy na słońce? powtórzył zdziwiony Bell.
 — Bezwątpienia. Gdyby ten ruch postępowy ustał, ziemia wpadłaby na słońce w przeciągu sześćdziesięciu czterech dni i pół.
 — Spadać przez sześćdziesiąt cztery dni! szeptał Johnson przerażony.
 — Ani mniej, ani więcej, odpowiedział doktór; bo musiałaby przebiedz odległość wynoszącą trzydzieści ośm milijonów mil (francuzkich).
 — A jakiż jest ciężar kuli ziemskiej? zapytał Altamont.
 — Pięć tysięcy ośmset ośmdziesiąt jeden kwadrylijonów tonnów.
 — Masz tobie cyfrę! zawołał Johnson, która