Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/317

315

szy, biegał, chodził, sam nie wiedział co się z nim dzieje.
 — Jako Anglicy spełniliśmy tylko nasz obowiązek, rzekł Bell.
 — Obowiązek przyjaciół, dodał doktór.
 — Tak jest, lecz nie wszyscy umieli spełnić ten obowiązek! niektórzy nie wytrwali; lecz wybaczyć trzeba tak tym którzy zdradzili, jak i tym którzy się dali uwieść! Biedni ludzie! przebaczam im. Słyszysz doktorze?
 — Słyszę, odrzekł Clawbonny, którego mocno niepokoiła ta egzaltacya kapitana.
 — Dla tego też, mówił dalej Hatteras, chcę, aby nie utracili tej fortunki, po którą puszczali się w podróż tak daleką. W rozporządzeniu mojem żadna nie zajdzie zmiana; niech będą bogaci.... jeśli kiedykolwiek powrócą do Anglii.
 Ton jakim ostatnie te słowa Hatteras wymówił, musiał wzruszyć słuchaczy do głębi duszy.
 — Ależ kapitanie, rzekł żartobliwie Johnson, to wygląda na testament.
 — Być może! odpowiedział Hatteras poważnie.
 — Masz przed sobą długie jeszcze i świetne dni sławy, mówił dalej stary marynarz.
 — Kto to wie!