Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/318

316

 Po tych wyrazach długie nastąpiło milczenie; doktór nie miał odwagi szukać ich znaczenia.
 Lecz Hatteras nie dał długo czekać na objaśnienie; głosem, którego porywczość zaledwie powstrzymywał, rzekł.
 — Słuchajcie mnie przyjaciele moi! Wieleśmy dotąd zdziałali, lecz wiele jeszcze do zrobienia pozostaje.
 Towarzysze kapitana spojrzeli po sobie z wielkiem zdziwieniem.
 — Tak! jesteśmy na gruncie biegunowym, ale jeszcze nie u bieguna samego.
 — Jakto? spytał Altamont.
 — Nie rozumiem! zawołał doktór, obawiający się odgadnąć myśl kapitana.
 — Tak jest! rzekł z siłą Hatteras, powiedziałem, że Anglik pierwszy postawi nogę na biegunie’ i Anglik dokona tego.
 — Co? zapytał doktór.
 — Jesteśmy jeszcze o czterdzieści pięć sekund oddaleni od punktu nieznanego, mówił Hatteras coraz żywiej, a ja pójdę do niego.
 — Ależ to szczyt tego wulkanu! zawołał doktór.
 — Pójdę!
 — To nieprzystępny wierzchołek!