Strona:Juliusz Verne-Podróż naokoło świata w 80-ciu dniach.djvu/022

pomieścił się naprzeciw Flanagana, Fallentin zaś naprzeciw Phileasa Fogg.
 Podczas gry panowało głuche milczenie, tylko podczas przerwy, następującej po każdej skończonej partyi, rozmowa nawiązywała się na nowo.
 — Sadzę — twierdził Andrew Stuart — iż los sprzyja złodziejowi, musi on być bardzo zręcznym.
 — Cóż znowu! — odparł Ralph — wszak niema kraju, gdzieby mógł się schronić.
 — Bardzo proszę!
 — Dokąd mógłby się też udać?
 — Nie wiem — rzekł Andrew Stuart — ale wszak świat jest dość obszernym.
 — Był nim niegdyś — wyrzekł półgłosem pan Fogg i, podając karty Flanaganowi, dodał — na pana kolej!
 Rozmowa przerwana na chwilę grą, na nowo została podjętą.
 — Jakto niegdyś — dziwił się Andrew Stuart. — Czyżby obszar świata miał się zmniejszyć?
 — Niewątpliwie — odparł Gauthier. — Podzielam w zupełności zdanie pana Fogg, świat się zmniejszył, gdyż można go objechać w czasie o dziesięć razy krótszym, niż przed stu laty, co też bardzo ułatwi pogoń za złodziejem.
 — Lub ułatwi ucieczkę temuż.