Strona:Juliusz Verne-Podróż naokoło świata w 80-ciu dniach.djvu/025

 — Ależ to byłoby szaleństwem — zawołał Andrew Stuart, którego stanowczość partnera już gniewać poczęła — grajmy lepiej dalej.
 — Dobrze.
 Andrew Stuart zebrał gorączkowo karty, lecz wnet rzucił je na stół ze słowami:
 — A więc dobrze, panie Fogg, zakładam się o cztery tysiące funtów!
 — Kochany Stuarcie — mitygował go Fallentin — uspokój się, tego wszak nikt na seryo nie bierze.
 — Gdy mówię, że się zakładam, myślę zawsze seryo.
 — Niech i tak będzie — odrzekł pan Fogg — mam dwadzieścia tysięcy funtów sterlingów, umieszczonych u braci Baring, stawiam je chętnie na kartę.
 — Dwadzieścia tysięcy funtów! Dwadzieścia tysięcy, o których stratę lada przeszkoda pana przyprawić może! — zawołał John Sullivan.
 — Przeszkody nie istnieją! — odparł spokojnie pan Fogg.
 — Ależ panie Fogg, wszak obrałeś najkrótszy okres czasu.
 — Dobrze obliczyłem. Wystarczy.
 — Lecz by nie przegrać, trzeba matematycznie skakać z kolei na statek i ze statku na kolej.
 — Będę skakał matematycznie.