Strona:Juliusz Verne-Podróż naokoło świata w 80-ciu dniach.djvu/212

 — Wolno ciągną się godziny w podróży, nieprawdaż panie?
 — W samej rzeczy — odparł dżentelman — ale przechodzą.
 — Na statku — ciągnął dalej inspektor — zwykłeś pan grać w wista?
 — Tak — odparł pan Fogg — ale tutaj będzie trudno, gdyż nie mam ani kart ani partnerów.
 — O, co do kart, można je kupić, sprzedają we wszystkich wagonach amerykańskich, a co do partnerów, gdyby pani zechciała?...
 — Chętnie — żywo odparła pani Aouda — gram w wista; wchodzi on w zakres wychowania angielskiego.
 — Wmawiam sobie, że gram dobrze — rzekł agent.
 — A to doskonale — rzekł pan Fogg uradowany, iż będzie mógł oddać się grze ulubionej.
 Obieżyświat został wysłany i wrócił wnet, niosąc dwie talie kart, szczoteczki, marki i tacę pokrytą suknem. Gra się rozpoczęła. Pani Aouda grała nieźle, zasłużyła nawet na pochwałę surowego pana Fogg. Co się tyczy inspektora, był to gracz doskonały, godny partner dżentelmana.
 — No, teraz — rzekł do siebie Obieżyświat — mamy go. Nie ruszy się z miejsca.