Strona:Juliusz Verne-Podróż naokoło świata w 80-ciu dniach.djvu/215

 — Pieszo! — przerazili się wszyscy pasażerowie.
 — A jak daleko do tej stacyi? — spytał jeden z nich.
 — Dwanaście mil po drugiej stronie rzeki.
 — Dwanaście mil przejść po śniegu!? — oburzał się pan Stamp.
 Pułkownik począł kląć i wymyślać Kompanii i konduktorowi; Obieżyświat nie mniej rozwścieczony pomagał mu. Oto przeszkoda, z powodu której przepadną banknoty jego pana.
 Przygnębienie było ogólne. Nie licząc już opóźnienia w podróży, być zmuszonym przejść 12 mil po śniegu. Wrzawa i dzikie okrzyki byłyby niewątpliwie zwróciły uwagę pana Fogg, gdyby nie był tak pogrążony w grze. Obieżyświat postanowił nareszcie uprzedzić swego pana i ze spuszczoną głową skierował się ku wagonowi, gdy wtem maszynista, prawdziwy yankes, nazwiskiem Forster, podnosząc głos, odezwał się:
 — Panowie, jest sposób przedostania się.
 — Przez most? — spytał jeden z podróżnych.
 — Przez most.
 — Naszym pociągiem? — zapytał pułkownik.
 — Tak.
 Obieżyświat zatrzymał się, wchłaniając w siebie słowa maszynisty.