Strona:Juliusz Verne-Przygody trzech Rossyan i trzech Anglików w Południowej Afryce.djvu/144

 — Eh, mój drogi — zawołał Anglik zadraśnięty w miłości własnéj myśliwca — ja ci pokażę, co może broń Europejczyka.
 I mówiąc to, odwiódł kurek i zamierzał wystrzelić z odległości, która mu się wydawała wystarczającą.
 — Jeszcze słówko — zawołał Bushman nieco dotknięty, powstrzymując Anglika. — Czy wasza cześć nie raczyłaby się ze mną założyć?
 — Dlaczegóżby nie, zacny mój myśliwcze.
 — Nie jestem ja bogaty, lecz z chęcią zaryzykuję funt szterling przeciwko pierwszéj kuli.
 — Trzymam — odparł sir John. — A więc otrzymasz funta, jeżeli nosorożec nie padnie od piérwszego strzału.
 — Zgoda! — zawołał Mokum.
 — Zgoda!
 Dwaj myśliwi spuścili się z północnego stoku wzgórza i o 200 kroków od nosorożca zatrzymali się. Zwierz pozostał wciąż bez ruchu, a przedstawiał swe cielsko tak korzystnie strzelcowi, że sir John mógł jaknajswobodniéj wybierać miejsce do zadania śmiertelnéj rany. Anglik tak był pewnym strzału, że wymierzywszy sztuciec, odwrócił głowę do Mokuma i zapytał:
 — A może chcesz się cofnąć. Jeszcze czas... no cóż?...
 — Trzymam zakład — odpowiedział Bushman.
 Nosorożec stał spokojnie, jak głaz. Sir John wybrał miejsce, które mu się zdawało najpewniejszém do zadania śmiertelnéj rany; zdecydował się ugodzić w nozdrze, a podniecony miłością własną, mierzył z nadzwyczajną starannością, któréj w pomoc przyjść miała wyborna broń.
 Rozległ się wystrzał, lecz kula, zamiast ugodzić w ciało, roztrzaskała koniec rogu. Zwierz zdawał się nie czuć strzału.
 — Tego strzału nie będziemy liczyć; wasza cześć nie ugodziłeś w ciało — zawołał strzelec.
 — Czy tak? — odrzekł Murray, nieco obrażony. — Przeciwnie, mój strzelcze, strzał się liczy: przegrałem funta, ale trzymam daléj: dwa funty lub kwita.