Strona:Juliusz Verne-Przygody trzech Rossyan i trzech Anglików w Południowej Afryce.djvu/187

i obrałem go; wznosi on się na północnym zachodzie jeziora, tak, iż obok nowego trójkąta przetnie je w kierunku skośnym.
 — Jeżeli więc jest taki punkt, na czémże więc polega trudność? — zapytał pułkownik.
 — Na odległości zbyt wielkiéj pomiędzy nim a Skorcewem.
 — Jak wielka jest ta odległość?
 — Najmniéj sto dwadzieścia mil angielskich.
 — No, przecież luneta nasza na tę odległość wystarczy.
 — Wiem o tém, lecz potrzeba zapalić sygnał na szczycie.
 — A więc go zapalimy.
 — Lecz trzeba tam zanieść przyrząd elektryczny do wzniecenia światła.
 — Zaniesiemy go.
 — Ale w czasie tego wypadnie bronić się przeciwko Mokololom — zarzucił Mokum.
 — Będziemy się bronili. I cóż, Mokumie?
 — Panowie, jestem na wasze rozkazy — rzekł Mokum — spełnię co rozkażecie.
 Człowiek więc pełen poświęcenia, dzielny Bushman zakończył naradę, od wypadku któréj zawisła cała przyszłość wyprawy. Uczeni, zgodni pomiędzy sobą i gotowi wszystko poświęcać dla nauki, wyszli z kazamaty dla rozpoznania kraju, rozciągającego się poza jeziorem Ngami.
 Mateusz Stras wskazał im szczyt przez siebie wybrany. Był-to wierzchołek góry Volquiri, mający kształt kręgla, a tak oddalony, że go zaledwie dostrzedz można było w niezmiernéj odległości. Góra ta bardzo wysoka, lecz mimo oddalenia, sygnał elektryczny dałby się widzieć przez wyborne szkła lunet, jakie posiadała ekspedycya. Największa jednak trudność w tém zachodziła, że bateryę elektryczną trzeba było zanieść i wywindować na górę. Kąt utworzony przez Volquiri i Skorcew, a przez tę ostatnią z punktem zajmowanym poprzednio przez Anglików zakończyłby pomiar, gdyż szczyt Volquiri leżał poza dwudziestym równoleżnikiem; łatwo pojąć wielką doniosłość téj operacyi i zapał, z jakim uczeni starali się przełamać tę ostatnią trudność.