Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/046

— 34 —

 — Chciałbym z panem pomówić, panie Jeorling.
 — Słucham pana — odrzekłem.
 — Z natury małomówny, nie uczyniłem tego dotychczas; zresztą, czyż rozmowa ze mną mogłaby pana w czemukolwiek zainteresować...
 — Niesłusznie sądzisz, kapitanie: przeciwnie rozmowa z panem, budzi najwyższe me zajęcie — odrzekłem z odcieniem ironii w głosie.
 Czy nie dostrzegł jej, czy też umyślnie ją pominął, dość że zajął miejsce obok mnie na ławie.
 — Słucham pana — rzekłem grzecznie, lecz tonem zimnym.
 Kapitan zdawał się chwilę wahać, jak człowiek który rozpocząwszy już rozmowę, zastanawia się jeszcze czy nie lepiej zrobi, zachowując milczenie.
 — Czyś pan — rzekł nareszcie — nie szukał powodów które wpłynęły na zmianę mego zdania, odnośnie do podróży twej na Halbranie?
 — Rzeczywiście, zastanawiałem się nad tem, choć napróżno — odrzekłem. — Może będąc sam Anglikiem i nie mając do czynienia z ziomkiem, nie zależało panu na tem, aby...
 — Przeciwnie, panie Jeorling. Właśnie dla tego tylko, że jesteś Amerykaninem, ofiarowałem panu miejsce na mym statku.
 — Że jestem Amerykaninem? — zapytałem zdziwiony.
 — Że pochodzisz z Connecticut i zwiedzałeś wyspę Nantucket; że może znasz rodzinę Artura Pryma?
 — Tego bohatera, o którym nasz powieściopisarz Edgar Poë zadziwiające opowiedział historye.
 — Właśnie tego samego! Opowiadanie jego oparte jest na zaczerpniętych z pewnego rękopisu wiadomościach,