Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/152

— 130 —

 Ileż to razy wszakże zdarzyło mi się słyszeć ich sarkania i słowa niechęci wypowiadane na uboczu...
 — Obym się mylił — pomyślałem wtenczas — lecz nie wróży to nic dobrego na przyszłość.
 Wróciwszy szybko do zdrowia, Marcin Holt szedł o lepsze z Huntem w zręczności i gorliwości w służbie.
 — Powiedz mi — rzekłem raz do dzielnego tego człowieka — w jakichże stosunkach zostajesz teraz z Huntem?... Czy zbliżyliście się choć trochę do siebie?...
 — Gdzie tam, panie Jeorling; unikał mię on zawsze, a teraz bodaj jeszcze więcej niż kiedy.
 — Czy być może!
 — Nieinaczej, pomimo że chciałbym mu nieraz okazać moją wdzięczność.
 — A to szczególne!...
 — Tak jest — potwierdził Hurliguerly — zauważyłem to sam już kilka razy...
 — Więc stroni od ciebie tak, jak od innych...
 — Więcej nawet jak od innych...
 — Dla jakiej przyczyny?...
 — Tego już wcale domyśleć się nawet nie mogę...
 Dziwne zachowanie się Hunta względem starego marynarza, było rzeczywiście rzucające się w oczy. Napróżno jednak próbowałem rozwiązać tę zagadkę... Zawsze przy pracy, zdala od drugich, nie odezwał się nigdy ani słowem, jakby natura pozbawiła go cennego daru mowy...
 Nareszcie w nocy z 8-go na 9-ty grudnia, uspokoiło się morze, a wiatr począł wyraźnie przybierać kierunek wschodni — co nam dodało otuchy, że niezadługo będziemy mogli nawrócić ze znacznego zboczenia w jakie nas rzuciła burza.