Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/205

— 181 —

 W chwili, gdym skończył badanie, kapitan ocknąwszy się z głębokiego zamyślenia, zakomenderował załogą, by podeszła bliżej, a gdy wszyscy znowu otoczyli Hunta, Len Guy rzekł tonem rozkazującym.
 — Słuchaj mię Huncie i pamiętaj, że pytania które ci zadam, są wielkiej wagi...
 Hunt podniósł głowę i spokojnym wzrokiem powiódł dokoła stojących.
 — Utrzymujesz — mówił dalej Len Guy — iż prawdą jest wszystko coś zeznał o Arturze Prymie?...
 — Tak kapitanie, ja nie kłamię.
 — I ty sam znałeś Dick Petersa?
 — Znałem go.
 — Żyłeś z nim przez kilka lat w Illinois.
 — Przez dziewięć lat, kapitanie.
 — A on ci często opowiadał te rzeczy?
 — Bardzo często.
 — Więc powtórzyłeś tu dokładnie wszystko o czem on ci mówił? Nie kłamiesz teraz?
 — Mówię prawdę, kapitanie.
 — Powiedz mi jeszcze, czy Peters nie przypuszczał, że prócz niego i Pryma zdołali się jeszcze inni ocalić z załogi Oriona?
 — On myślał, że wszyscy zginęli...
 — A Artur Prym czy był tegoż zdania?
 — Artur Prym był też pewien, że kapitan Wiliam Guy i cała jego załoga zginęła w tej dolinie pod walęcemi się skałami.
 — Gdzieżeś widział Petersa ostatni raz?
 — W Wandalia.
 — Dawno temu?
 — Przeszło dwa lata.
 — A z was dwóch, który opuścił pierwszy Wandalię?