Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/222

— 196 —

rzucam jeszcze zupełnie nadziei znalezienia tam brata mego i jego towarzyszy... W każdym razie, wypada nam być przygotowanymi na spotkanie się z krajowcami — rzekł Len Guy, a zwracając się do porucznika, dodał:
 — Robimy 8 do 9 mil; za kilka godzin wyspy mogą ukazać. Wydaj Jem odpowiednie rozporządzenia.
 — Już wszystko gotowe, kapitanie!...
 — Czy jest straż w bocianiem gnieździe?
 — Dick Peters sam o to prosił.
 — Dobrze! Na czujności jego polegam zupełnie.
 — Również zawierzyć możemy jego oczom, które mają bystrość wzroku sokoła — dodałem.
 Mimo wszakże, iż żaglowiec podążał dość szybko w stronę zachodnią, minęło kilka godzin, a głos straży nie przerwał ogólnej ciszy, ani wzrok nasz opatrzony nawet doskonałą perspektywą, nie dostrzegł najmniejszej plamki, najmniejszego wzniesienia na dalekim obszarze wodnym.
 — Poczyna już wydawać mi się dziwnem, że dotąd nie widać tego archipelagu, do którego Tsalal należeć miała, a przebyliśmy już z górą 50 mil... — rzekł wreszcie kapitan.
 — Kto wie, może te lądy już nie istnieją — zauważyłem — może trzęsienie...
 — Ziemia! Prosto od bakortu! — rozległ się w tej chwili głos Petersa.
 Wszystkich oczy zwróciły się w tę stronę, niczego jednak nie dostrzegliśmy przez dłuższą chwilę.
 — Widocznie Peters musiał się pomylić — odezwał się ktoś z załogi.
 — Ho, ho! Nie Peters będzie się mylił w takiej rzeczy! — zapewniał bosman. — Jeszcze chwilkę cierpliwości, on z góry prędzej mógł dostrzedz...
 I rzeczywiście; w dwadzieścia minut później zarysowały