Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed.Seyfarth i Czajkowski) T.3.djvu/104

z siłą dostateczną do wywołania podobnego skutku.
 Harbert był niezmiernie blady i miał tak słabą pulsację, że Gedeon Spilett chwytał uderzenie tętna tylko w długich przestankach, jak gdyby życie lada chwila miało się zatrzymać. Jednocześnie zaś miało miejsce zupełne zawieszenie czynności zmysłów i inteligencji. Symptomaty te były wielkiej wagi.
 Obnażono pierś Harberta i po starciu krwi za pomocą chustek obmyto ją zimną wodą.
 Wówczas pokazała się rana. Był to otwór owalny pomiędzy trzeciem a czwartem żebrem. Tam kula ugodziła Harberta.
 Cyrus Smith i Gedeon Spilett przewrócili na drugi bok biednego chłopca, z którego piersi wydarł się przytem tak słaby jęk, iż sądzić można było, że to ostatnie westchnienie.
 Druga rana podobna poprzedniej broczyła się na plecach Harberta, a gdy jej dotknięto, kula wysunęła się z niej natychmiast i stoczyła.
 — Dzięki Bogu! — zawołał korespondent — kula nie pozostała w ciele, nie potrzeba więc jej będzie wydobywać.
 — Ale serce? — spytał Cyrus Smith.
 — Ani tknięte, inaczej Harbert byłby nie żywy.
 — Nie żywy! — zawołał Pencroff z rodzajem ryku.
 Usłyszał tylko ostatnie słowa korespondenta.
 — Nie, Pencroffie, nie! — zawołał Cyrus