Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed.Seyfarth i Czajkowski) T.3.djvu/249

 — Czy zdaje się wam, panowie, żeście mi winni pewną wdzięczność?...
 — Kapitanie, oddalibyśmy życie nasze aby twoje przedłużyć!
 — To dobrze — ciągnął dalej kapitan Nemo — to dobrze! Przyrzeknijcie mi więc wypełnić moją ostatnią wolę, a zapłacicie mi za wszystko, com dla was uczynił.
 — Przyrzekamy! — odpowiedział Cyrus Smith.
 A obietnicą tą wiązał zarazem siebie i swoich towarzyszy.
 — Panowie — podjął kapitan — jutro już mnie nie będzie.
 I powstrzymując ruchem Harberta, który chciał zaprzeczać:
 — Tak jest — rzekł — jutro już mnie nie będzie, a nie pragnę innego grobu tylko Nautilus. To grobowiec mi przynależny! Wszyscy przyjaciele moi spoczywają na dnie mórz, i ja tam spocząć pragnę.
 Głębokie milczenie przyjęło te słowa kapitana Nemo.
 — Wysłuchajcie mnie dobrze, panowie — prowadził dalej — Nautilus uwięziony jest w tej grocie, której wejście się zniżyło. Jeżeli jednak opuścić nie może swojego więzienia, to może przynajmniej zapaść się do otchłani, która to więzienie okrywa i zachować w jej głębi moją śmiertelną powłokę.
 Osadnicy słuchali z religijną uwagą słów umierającego.