Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed.Seyfarth i Czajkowski) T.3.djvu/303

 — Dunkan — szepnął.
 — Dunkan — powtórzył Cyrus Smith.
 I podnosząc dłonie ku niebu, zawołał:
 — Ach! Wszechmogący Boże — a więc wolą twoją było nas uratować!
 Byłto w samej rzeczy Dunkan, yacht lorda Glenasvana, w danej chwili zostający pod wodzą Roberta, syna kapitana Granta, którego wysłano na wyspę Tabor, aby zabrał z niej Ayrtona i zwrócił mu ojczyznę po dwunastu latach pokuty!...
 Osadnicy byli uratowani — i już na drodze do powrotu!
 — Kapitanie Robercie — zapytał Cyrus Smith — któż to mógł podać ci myśl zwrócenia się o sto mil na północy wschód, po opuszczeniu wyspy Tabor, kędyś nie znalazł Ayrtona.
 — Panie Smith — odrzekł Robert Grant spieszyłem nietylko po Ayrtona ale po pana i po twoich towarzyszy!
 — Po moich towarzyszy i po mnie?
 — Niewątpliwie! Na wyspę Lincolna!
 — Na wyspę Lincolna! — zawołali jednogłośnie Gedeon Spilett, Harbert, Nab i Pencroff w najwyższym stopniu zadziwieni.
 — Zkądże pan znałeś wyspę Lincoln, kiedy jej nie ma na żadnej mapie?
 — Dowiedziałem się o niej z zapisku, któryście pozostawili na wyspie Tabor — odrzekł Robert Grant.
 — My — zapisek? — zawołał Gedeon Spilett.