Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.1.djvu/016

 W tej chwili wpadł w morze ciężki worek.
 — Podnosi się balon?
 — Trochę, lecz wkrótce spadnie napowrót!
 — Czy jest co jeszcze do wyrzucenia?
 — Nic!
 — Jakto? a łódka?
 — Uczepmy się sieci! i do morza z łódką!
 Był to w istocie ostatni jeszcze środek ulżenia balonowi. Odcięto sznury przymocowujące łódkę do obręcza i balon wzniósł się w górę do wysokości 2000 stóp.
 Pięciu podróżnych wspięło się po sznurach na wierzch obręcza i uczepiwszy się sieci spoglądali w przepaść.
 Wiadomo nam jak wielką czułość statyczną posiadają balony. Dość wyrzucić najlżejszy przedmiot, ażeby wywołać ruch w kierunku pionowym. Balon unoszący się w powietrzu, jest tem samem czem waga o matematycznej dokładności. Łatwo więc pojąć, że odjąwszy mu znaczny stosunkowo ciężar, pęd jego w górę będzie wielki i raptowny. To samo stało się teraz.
 Lecz pokołysawszy się zaledwie przez chwilę w wyższych strefach, balon począł napowrót spadać. Gaz ulatywał wciąż przez szparę, którą niepodobna było naprawić.
 Podróżni uczynili wszystko co było w ich mocy. Odtąd żaden już środek ludzki nie mógł ch ocalić. Nie mogli już więcej liczyć na nic, jak tylko na pomoc bożą.
 O godzinie czwartej balon oddalony był eszcze tylko 500 stóp od powierzchni morza.