Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.1.djvu/095

od razu zmysły z przytomnością właściwą marynarzom.
 Ujrzał pochylonego nad sobą korespondenta, który rzekł:
 — Słuchaj, Pencroff, słuchaj!
 Marynarz wytężył słuch, lecz prócz wycia wichru nie słyszał nic więcej.
 — To wicher — rzekł.
 — Ależ nie — odparł Gedeon Spilett, wsłuchując się znowu — mnie się zdawało, że to...
 — Co takiego?
 — Że to szczekanie psa!
 — Szczekanie psa! — zawołał Pencroff zrywając się na równe nogi.
 — Tak jest... szczekanie.
 — To nie może być! — odparł marynarz. — A zresztą jakim sposobem wśród ryku nawałnicy...
 — Pst.... słuchaj pan.... — rzekł korespondent.
 Pencroff wsłuchał się uważniej, i w istocie w chwili, gdy burza nieco przycichła, zdawało mu się, że usłyszał dalekie szczekanie.
 — A co? — rzekł korespondent, ściskając nerwowo za rękę marynarza.
 — Prawda... w istocie!... — odparł Pencroff.
 — To Top! to Top!... — zawołał Harbert, który tymczasem przebudził się był, i wszyscy trzej rzucili się ku wychodowi.
 Z największą trudnością potrafili dostać się na dwór, wiatr bowiem odpychał ich wstecz, a gdy wyszli, musieli oprzeć się o skałę, ażeby