Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.1.djvu/122

 Nazajutrz, 28. marca, około godziny ósmej z rana, inżynier przebudziwszy się ujrzał zgromadzonych około siebie towarzyszy, którzy z niecierpliwością wyczekiwali jego przebudzenia i podobnie jak dnia poprzedniego, pierwsze jego słowa były:
 — Wyspa czy ląd stały?
 Jak widać była to jego manja.
 — Ba, tego jeszcze nie wiemy, panie Smith, odparł Pencroff.
 — Jeszcze nie wiecie?
 — Ale dowiemy się — wtrącił Pencroff — gdy pan zostaniesz sternikiem naszym w tym kraju.
 — Ano spróbuję — rzekł inżynier, wstając bez wielkiego wysilenia na nogi.
 — Brawo, to mi się podoba! — zawołał marynarz.
 — Umierałem przedewszystkiem z wycieńczenia sił — rzekł Cyrus Smith. — Trochę jadła, przyjaciele moi, a już się to więcej nie powtórzy. Wszak macie ogień?
 Zapytanie to pozostało przez kilka chwil bez odpowiedzi. Wreszcie rzekł Pencroff:
 — Niestety, nie posiadamy ognia, albo raczej już go więcej nie posiadamy, panie Cyrus!
 Poczem marzynarz opowiedział wszystko, co się działo dnia poprzedniego. Rozweselił inżyniera historją o owej jedynaczce zapałce tudzież o owej poronionej próbie rozniecenia ognia na sposób dzikich ludzi.
 — Pomyślimy co się da zrobić — rzekł