Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.2.djvu/079

 Nagle Pencroff zawołał:
 — A to wybornie! a to wyśmienicie!
 — Co takiego? zapytał Gedeon Spilet.
 — Szukamy szczątków okrętu po morzu i po ziemi!
 — I cóż?
 — To, że się one znajdują w powietrzu!
 I marynarz pokazał ręką dużą białą szmatę zawieszoną na szczycie sosny; kawałek z niej upadł na ziemię; Top przyniósł go właśnie.
 — Ależ to nie są szczątki okrętu! zawołał Gedeon Spillet.
 — O, za pozwoleniem! odparł Pencroff.
 — Jato? więc to są?...
 — To są resztki pozostałe z naszego statku napowietrznego, z naszego balonu, który zawisł tam wysoko, na wierzchołku tego drzewa!
 Pencroff nie mylił się, wzniósł wspaniałe „hurra!“ i dodał:
 — Otóż mamy wyborne płótno! Będziemy z niego mieli bieliznę na całe lato! Jest z czego szyć chustki i koszule! He? panie Spilett, co pan powiadasz o takiej wyspie, gdzie koszule rosną na drzewach?...
 Była to w istocie okoliczność nader pomyślna dla osadników wyspy Lincolna, że balon wzbiwszy się raz ostatni w powietrze, spadł na powrót na wyspę i że szczęśliwy traf pozwolił im go odnaleść. Mogli więc albo zachować powłokę balonu pod tą samą postacią, gdyby zamierzali spróbować nową wycieczkę napowietrzną, albo też spożytkować korzystnie tych kilkaset