Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.2.djvu/098

minut później, według wszelkiego prawdopodobieństwa, w całym Pałacu Granitowym nie było ani jednej żywej małpy.
 — Hurra! zawołał Pencroff, hurra! i jeszcze raz hurra!
 — Po co tyle „hurra“! rzekł Gedeon Spilett.
 — Albo co? Wszak wybite wszystkie co do nogi, odparł marynarz.
 — Niech i tak będzie, lecz przez to nie dostaniemy się jeszcze do domu.
 — Więc idźmy przez kanał odpływowy! odparł Pencroff.
 — Bez wątpienia, rzekł inżynier, lecz byłoby lepiej...
 W tej chwili, jakgdyby w odpowiedź na uwagę Cyrusa Smitha, ujrzeli jak drabinka prześlizgnęła się przez próg, rozwinęła się i stoczyła do samej ziemi.
 — A do kroćset beczek! To rzecz dziwna! zawołał marynarz patrząc na Cyrusa Smitha.
 — Aż nadto dziwne! przebąknął inżynier i wskoczył pierwszy na drabinkę.
 — Uważaj pan, panie Cyrus! zawołał Pencroff, jeśli tam jest jeszcze który z tych pawianów...
 — Zobaczymy zaraz, odparł inżynier nie zatrzymując się.
 Towarzysze jego pospieszyli za nim i w minutę stanęli wszyscy u progu drzwi.