Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.2.djvu/200

wypływającego do wyspy Tabor, ponieważ nic nas do tego nie zmusza.
 — Dobrze jest znać swoich sąsiadów, — odparł Pencroff, zacięty na punkcie swego pomysłu. — Wyspa Tabor to nasza sąsiadka, — jedyna! Sama grzeczność wymaga, ażeby ją przynajmniej odwidzić!
 — Do djabła — odezwał się Gedeon Spilett — nasz przyjaciel Pencroff stoi jak mur przy ceremonjale.
 — Ja przy niczem nie stoję, jak mur — odciął się marynarz, którego opozycja inżyniera nieco drażniła, a nie chciał mu jednak wyrządzić jakiejkolwiek przykrości.
 — Pomyśl, Pencroffie, — odrzekł Cyrus Smith, że sam nie możesz udać się do wyspy Tabor.
 — Jeden towarzysz mi wystarczy.
 — Zgoda, odparł inżynier. Ryzykujesz więc dwóch osadników wypy Lincolna na pięciu?
 — Na sześciu! — odrzekł marynarz. Zapominasz pan o Jowie.
 — Na siedmiu! — dodał Nab. Top tyle wart co i kto inny!
 — Nie masz w tem żadnego ryzyko — panie Cyrusie — podjął znowu Pencroff.
 — Być może, Pencroffie; ja jednak powtarzam, że byłoby to narażaniem się, bez konieczności!
 Uparty marynarz nie odpowiedział nic na to i pozwolił upaść rozmowie z mocnem postanowieniem podjęcia jej na nowo. Ani myślał jednak, że przyjdzie mu wnet na pomoc wypa-