Strona:Juliusz Verne-Tajemnicza Wyspa (ed. Seyfarth i Czajkowski) T.2.djvu/296

 — Co, śniegiem? o tym czasie? zapytał korespondent przystępując do Harberta.
 Wkrótce przyłączyła się do nich reszta towarzyszy, zdołali jednak skonstatować tylko to jedno, że nietylko wysepkę, lecz cały brzeg morza u podnóża Pałacu Granitowego przykrywał jednostajnie biały całun.
 — Dalibóg to śnieg! rzekł Pencroff.
 — Lub coś bardzo do niego podobnego! odparł Nab.
 — Lecz termometr wskazuje pięćdziesiąt ośm stopni (14° Cel. powyżej zera) zauważył Gedeon Spilett.
 Cyrus Smith w milczeniu spoglądał na ten biały całun, nie wiedział bowiem jak wytłumaczyć to zjawisko o tej porze roku i przy tej temperaturze.
 — Do kroćset djabłów! zawołał Pencroff, nasze plantacje pomarzną!
 I już marynarz miał zejść na dół, lecz ubiegł go w tem Jow, który czemprędzej spuścił się po linwie do sieni.
 Lecz zanim jeszcze orangutan dotknął stopą ziemi, gdy nagle cała ta olbrzymia płaszczyzna śnieżna wzbiła się do góry i zatrzepotała w powietrzu taką niezliczoną ilością białych ptaków, że przez kilka minut ściemniła wśród nich tarcza słoneczna.
 — To ptaki! zawołał Harbert.
 Była to w samej rzeczy ćma morskiego ptactwa o śnieżnych, połyskujących piórach. Kro-