Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/015

 W téj chwili wszedł ojciec Clerbaut.
 — A cóż — rzekł — nieprawdaż że to szczęśliwy traf! Twój statek wraca teraz właśnie, kiedy rząd ma ogłosić dostawę drzewa dla marynarki.
 — Co mnie to dzisiaj obchodzi — odrzekł Cornbutte. — Tyczy się to rządu, a nie mnie!
 — Ojcze Clerbaut — ozwała się Marya z uśmiéchem — my w téj chwili mamy na myśli jednę, jedyną tylko sprawę: oto powrót Ladwika!
 — To prawda, jednakże — odrzekł zdziwiony trochę sąsiad — taka dostawa, to interes złoty.
 — Wszak będziesz na weselu? — przerwał mu Cornbutte, ściskając dłoń jego z taką silą, jakby ją chciał zmiażdżyć.
 — Taka dostawa....
 — Musisz być, i to ze wszystkimi naszymi przyjaciółmi, jakich mamy na lądzie i na morzu, mój Clerbaut. Prosiłem tu już wszystkich, a zaproszę jeszcze całą osadę statku.
 — I czy pójdziemy na tamę? — spytała promieniejąca Marya.
 — To się wié! Pójdziemy parami, wszyscy, na spotkanie!
 Zaproszeni znajomi i przyjaciele przybyli, nie