Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/019

dając znaki wymienionemu tylko co marynarzowi.
 Nieustraszony w téj chwili był oddalonym zaledwie o jakie paręset sążni od przystani i nagle nad jego dziobem wzniosła się i rozwinęła czarna bandera.
 A więc na pokładzie miano żałobę.
 Uczucie trwogi zjęło umysły wszystkich i serce narzeczonéj.
 Powrót statku był smutny.... Śród głębokiego milczenia przybił on do brzegu. Wnet téż Marya, Jan Cornbutte i wszyscy ich przyjaciele skupili się przy burcie i w jednéj chwili znaleźli się na pokładzie.
 — Mój syn! — zawołał Jan, który w okropném przeczuciu na te dwa tylko wyrazy mógł się zdobyć.
 Majtkowie, odkrywszy głowy, wskazali mu w milczeniu czarną banderę.
 Marya, widząc to, wydała okrzyk rozpaczy i padła omdlała w ramiona wuja.
 Andrzéj Vasling przyprowadził Nieustraszonego, ale Ludwika Cornbutte, narzeczonego Maryi, na statku tym nie było.

---