Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/024

ojciec pokład okrętu. którego widok sprawiał mu prawdziwą boleść, i powrócił do osiéroconogo domu.
 Smutna wiadomość o wypadku rozeszła się wkrótce po całéj Dunkierce. Liczni przyjaciele starego marynarza śpieszyli doń z oznakami serdecznego współczucia. Majtkowie Nieustraszonego poczęli opowiadać szczegółowiéj całe to straszne wydarzenie, a porucznik Vasling odmalował w żywych bardzo barwach przed Maryą poświęcenie jéj narzeczonego.
 Jan Cornbutte, gdy się już wypłakał i uspokoił, nazajutrz po wylądowaniu swego statku, rzekł do wchodązcego Vaslinga:
 — Mój poruczniku, czy tylko jesteś pewny że Ludwik nie żyje?
 — Tak, niestety, kapitanie!
 — A czyś uczynił wszystko, czego potrzeba było do odszukania go?
 — Wszystko, kapitanie, i właśnie dlatego jestem najpewniejszy, że Ludwik Cornbutte i jego towarzysze zginęli w otchłani Maëlstromu.
 — Czy życzyłbyś sobie zatrzymać i nadal miejsce porucznika na moim statku?
 — To zależéć będzie od dowódzcy.