Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/066

czeństwo. Z łoskotem, który miał wiele podobieństwa do grzmotu, połączyło się wkrótce silne wstrząśnienie płaszczyzny lodowéj. Kilku marynarzy straciło równowagę i upadło.
 — Baczność! — zawołał Penellan.
 — Baczność! — powtórzyli inni.
 — Turquiette, Gradlin, gdzie jesteście!?
 — Tutaj — odrzekł Turquiette, strząsając śniég, który go przysypał.
 — A gdzie Vasling? — zawołał kapitan.
 — Jestem, dowódzco, lecz zdaje mi się, że jesteśmy zgubieni!
 — Niekoniecznie — odrzekł Penellan — kto wié, może właśnie jesteśmy ocaleni!
 Zaledwie Bretończyk wymówił te słowa, gdy przerażający trzask zagłuszył go zupełnie. Płaszczyzna pękła przez całą swą długość, a majtkowie musieli się uczepić lodowca, który się chwiał nad nimi. Jakby naprzekór słowom Penellana, znaleźli się w téj chwili śród najokropniejszego niebezpieczeństwa, ponieważ trzęsienie trwało w całéj swéj sile. Lody „podniosły kotwicę,“ wedle wyrażenia marynarzy. Drżenie to przerażające trwało blizko dwie godziny i zdawało się, że lada chwila przepaść otworzy się pod stopami