Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/138

 Ludwik zbliżył się wówczas do łóżka, na którém spoczywał jego ojciec; biédny starzec leżał bez najmniejszego ruchu, mając nogi stoczone przez straszliwą chorobę. Zaledwie dosłyszalnym głosem szeptał on słowa, które rozdziérały serce synowskie.
 — Ludwiku — mówił — ja chcę już umrzéć. Jakże okropnie cierpię... ratuj mnie!
 Ludwik w nieméj rozpaczy powziął zamiar stanowczego kroku. Podszedł do Vaslinga i rzekł:
 — Wszak wiész, gdzie są cytryny?
 — Zapewne w składzie — odrzekł porucznik bez wahania.
 — Wiész dobrze, że ich tam już niéma, ponieważ je ukradłeś!
 — Jesteś tu panem, kapitanie — odrzekł Vasling szyderczo — wolno ci mówić i czynić wszystko, co się podoba.
 — Przez litość, poruczniku, mój ojciec jest umiérający! Ty go możesz zbawić! Odpowiédz, gdzie są cytryny?
 — Nie mam nic do odpowiadania — odrzekł Vasling.
 — Łotrze! — krzyknął Penellan, rzucając się nań z nożem w ręku.