Strona:Juliusz Verne - Gwiazda Południa.pdf/228

– 220 –

 — A więc dalej, naprzód! — zakomenderował przywódca.
 Dwóch ludzi stanęło po bokach Cypryana i mały orszak skierował się ku drzwiom, gdy zaszedł nieoczekiwany wypadek.
 Pomiędzy zbójów z Wandergaart-Kopii rzucił się jakiś człowiek.
 Był to Matakit. Młody kafr krążył czasami po nocy około obozowiska i dziś instynktownie poszedł za zamaskowanymi. Stojąc pod drzwiami wysłuchał rozmowy i zrozumiał co grozi Cypryanowi. Nie pomyślawszy o następstwach swego czynu, rzucił się do nóg Cypryanowi i, obejmując go, zawołał:
 — Ojczulku, czemu ci ludzie chcą cię zabić?
 — Dlatego, że zrobiłem sztuczny dyament — odrzekł Cypryan.
 — Ach ojczulku, jakże się teraz wstydzę i żałuję mego postępowania — płacząc rzewnie, rzekł Matakit.
 — Co to znaczy? — pytał Cypryan.
 — Powiem wszystko — mówił urywanym głosem Matakit — niech cię na śmierć nie prowadzą, to ja jestem winowajcą, to ja włożyłem w piec ten duży dyament.
 — Wyrzućcie tego gadułę — rozkazał przywódca bandy.
 — Ależ powtarzam, że to ja włożyłem