Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/144

jaśniejącą pięknością, której szczyt zdawał się niknąć w promieniach słonecznych.
 — Co to jest? — spytał Ardan.
 — Kopernik — odpowiedział Barbicane.
 — Przyjrzyjmy się temu Kopernikowi.
 Ta góra, leżąca pod 9° szerokości północnej i 20° długości wschodniej, wznosi się na 3.438 metrów nad poziom powierzchni księżyca. Widać ją bardzo dobrze z ziemi i astronomowie mogą dokładnie ją obserwować, zwłaszcza pomiędzy ostatnią kwadrą i nowiem, bo wówczas długie cienie, padające od wschodu na zachód, dozwalają wymierzyć jej wysokości.
 Ten Kopernik stanowi najważniejszy system promienisty tarczy po górze Tycho, leżącej na półkuli południowej. Wznosi się on samotnie jak olbrzymia latarnia na części Morza Chmur, graniczącej z Morzem Burz, a swojem jasnem promieniowaniem oświeca jednocześnie dwa oceany. Przepiękny widok przedstawiały te długie pręgi światła, tak olśniewające podczas pełni księżyca, które, przechodząc na północ przez pasmo gór ościennych, giną w Morzu Deszczów. O 1 godzinie po północy, według rachunku ziemskiego, pocisk unosił się ponad tą wspaniałą górą.
 Barbicane mógł dokładnie rozpoznać główne punkty jej położenia. Kopernik należy