Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/18

 — Przypuszczam, Michale — odpowiedział Barbicane — ale nie jestem zupełnie pewnym.
 — Ah! figlarz! — zawołał Ardan. — On przypuszcza... On nie jest pewnym! i to wyznaje dopiero w chwili, gdy jesteśmy tu zapakowani! Chętniebym się teraz wycofał!
 — A to jakim sposobem? — zapytał Barbicane.
 — Prawda, — mówił dalej Ardan — rzecz to niełatwa: jesteśmy w pociągu, a świstawka konduktora rozlegnie się za 24 minut...
 — Za 20! — wtrącił Nicholl.
 Podróżni spoglądali po sobie przez chwil kilka, potem obejrzeli przedmioty wraz z nimi zamknięte.
 — Wszystko w porządku; — rzekł Barbicane — chodzi teraz tylko o to, jak mamy się ulokować, aby wytrzymać wstrząśnienie odbicia przy wystrzale. Położenie, jakie zajmować będziemy w tej chwili, jest rzeczą nader ważną; należy zapobiedz, aby krew zbyt gwałtownie do głowy nam nie napływała.
 — Trafna uwaga — powiedział Nicholl.
 — A więc — mówił Ardan — stańmy na głowach, do góry nogami, jak klowni cyrkowi.
 — Nie, — odrzekł Barbicane — lepiej będzie położyć się na bok; łatwiej wtedy wytrzymamy wstrząśnienie. W chwili wystrzału,