Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/183

bym bardzo ciekawy wiedzieć, jak nasz pocisk zachowa się w przestrzeni.
 — Dwa tylko są możliwe w tym względzie przypuszczenia — odpowiedział po chwili namysłu Barbicane.
 — Jakież to?…
 — Pocisk ma do wyboru pomiędzy dwiema krzywemi matematycznemi i pójdzie po jednej lub po drugiej, odpowiednio do swej szybkości, której na razie nie mogę oznaczyć.
 — Tak — potwierdził Nicholl — pójdzie albo po paraboli, albo po hyperboli.
 — Nieinaczej — prawił dalej Barbicane. — Z pewną prędkością pójdzie po paraboli, z większą szybkością po hyperboli.
 — Lubię te wielkie, tajemnicze słowa — zawołał Ardan. — Powiedzcie z łaski swojej cóż to jest ta wasza parabola?
 — Mój przyjacielu — odpowiedział Nicholl — parabola jest to linia-krzywa, powstajaca z przecięcia stożka płaszczyzną równoległa do jednej z jego boków.
 — Ah! ah! — zawołał Ardan zadowolony.
 — Jest to prawie taka linia — kończył Nicholl — jaką opisuje bomba, wyrzucona z moździerza.
 — Wybornie! A hyperbola? — pytał dalej Ardan.