Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/26

Ardana, przekonawszy go, że krew ta pochodziła z lekkiego skaleczenia w ramię, które opatrzono zaraz starannie.
 Barbicane wszakże nie prędko odzyskał przytomność, czem trochę przerazili się dwaj jego przyjaciele.
 — Nareszcie odetchnął — zawołał Nicholl, przyłożywszy ucho do piersi rannego.
 — Tak jest — potwierdził Ardan — oddycha, ale słabo, kapitanie, trzeba go nacierać, nacierać silnie.
 Środek ten okazał się zbawiennym. Barbicane niebawem odzyskał zmysły. Roztworzył oczy, powstał, chwycił za ręce swych przyjaciół, a pierwsze słowo, jakie wypowiedział, było zapytanie:
 — Nichollu, czy posuwamy się?
 Nicholl i Barbicane spojrzeli po sobie. Nie pomyśleli jeszcze o pocisku. Pierwszem ich zajęciem byli podróżujący, a nie wagon.
 — Ale żart na stronę — wtrącił Ardan — czy posuwamy się?
 — Czy też spoczywamy spokojnie na gruncie Florydy? — zapytał Nicholl.
 — A może w głębi zatoki Meksykańskiej, — dodał Ardan.
 — Co wy mówicie! — zawołał prezes Barbicane.