Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/31

 — Jakież to? — zapytał zaciekawiony Barbicane.
 — Przypuszczenie, iż z jakiejkolwiek bądź przyczyny nie zapalono prochu, i nie wylecieliśmy w powietrze.
 — Do licha! kapitanie — krzyknął Ardan, — chyba żartujesz? Czyż nie doświadczyliśmy skutków wstrząśnienia? Czyż nie przywołałem cię do życia? Czyż ramię prezesa nie zostało skaleczone siłą odbicia?
 — Wszystko to prawda, Michale — odrzekł Nicholl — ale pozwól, że zadam ci jeszcze jedno pytanie.
 — Słucham, kapitanie.
 — Czyś słyszał huk, który musiał być bardzo znaczny?
 — Nie — odparł Ardan, wielce zdziwiony; — w istocie huku nie słyszałem.
 — A ty, Barbicane?
 — Ja również nie słyszałem.
 — A więc? — zapytał NicholL
 — To prawda! — mruczał Barbicane — dlaczegośmy huku nie słyszeli?
 Trzej przyjaciele spoglądali po sobie zdumieni. Było to zjawisko trudne do objaśnienia, bo jeśli pocisk wyleciał, to i huk musiał się rozledz.
 — Przekonajmy się przedewszystkiem, gdzie jesteśmy — rzekł Barbicane, odsuwając zasłony.