Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/58

tecznem zaprawdę jest narzędziem w ręku tego, kto użyć go potrafi.
 — Naprawdę?
 — Mówię poważnie.
 — I mógłbyś używać tego narzędzia w moich oczach?
 — I owszem, jeśli cię to zajmuje.
 Kapitan, uzbrojony w ołówek i białą kartę papieru, jako mistrz, dla którego nie istniały trudności, począł stawiać cyfry z nadzwyczajną szybkością. Dzielenia i mnożenia tylko mu migały pod palcami. Cyfry wypełniały wszystkie miejsca na białej karcie. Barbicane pracę jego śledził, podczas gdy Ardan ściskał tymczasem głowę obiema rękami, czując zbliżającą się migrenę.
 — No i cóż? — zapytał Barbicane po kilku minutach milczenia.
 — Rachunek gotowy — odpowiedział Nicholl; a więc szybkość pocisku przy wyjściu z atmosfery dla dojścia do punktu obojętnego powinna była wynosić...
 — Wiele? — spytał Barbicane.
 — 11.051 metrów w pierwszej sekundzie.
 — Co! — krzyknął Barbicane, podskakując — mówisz, że?...
 — Mówię 11.051 metrów.
 — Przekleństwo! — krzyknął prezes z gestem rozpaczy.