Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/66

nie, które mi się lepiej nad wszystkie inne podoba, mianowicie, że Selenici jako starsi, są od nas mądrzejsi, a nie wynaleźli prochu.
 W tej chwili do rozmowy wmięszała się Diana szczeknięciem. Dopominała się ona o śniadanie.
 — Otóż macie — dodał Ardan — zagadaliśmy się i zapomnieliśmy o Dianie i Satelicie.
 Dany jej spory kawał pasztetu, Diana zjadła z apetytem.
 — Czy wiesz, Barbicanie — ciągnął dalej Michał — sądzę, że powinniśmy byli z tego pocisku zrobić drugą arkę Noego i unieść w niej na księżyc po parze z każdego gatunku zwierząt domowych.
 — Zapewne — odpowiedział Barbicane — aleby miejsca zabrakło.
 — Nie zabrakłoby, — rzekł Ardan — gdybyśmy się nieco ścisnęli.
 — Faktem jest — odezwał się Nicholl, że wół, krowa, koń i wszystkie zwierzęta roślinożerne bardzoby nam się przydały na lądzie księżycowym. Na nieszczęście jednak nasz wagon nie dał się zamienić na stajnię ani na oborę.
 — Ależ przynajmniej — obstawał Ardan — trzeba było zabrać jednego osła, choćby małego osiołka, to odważne i cierpliwe zwierzę, któreby chętnie drapało się na księżyc. Lubię