Strona:Juliusz Verne - Pięciotygodniowa podróż balonem nad Afryką.djvu/48

rozmyśla nim co przedsięweźmie, a gdy poweźmie postanowienie, sam djabeł nic z nim nie poradzi.
 — Zobaczymy.
 — Niech się pan nie łudzi. A przytem rzeczto wielkiej wagi byś pan z nami jechał. Dla takiego jak pan myśliwca, Afryka jest cudownym krajem. Tak więc pod żadnym względem nie pożałujesz pan podróży.
 — Niewątpliwie, nie pożałuję, jeśli zwłaszcza uparty Samuel usłucha głosu rozsądku.
 — Ale ale! — rzekł Joe, — czy pan nie wie, że dzisiaj ważenie?
 — Jakie ważenie?
 — A tak, mój pan wraz z panem i ze mną będziemy się ważyć wszyscy trzej.
 — Jak dżokeje!
 — Jak dżokeje. Tylko niech pan będzie spokojny, nie ogłodziemy pana byś mniej ciężał. Weźmiemy pana jak jesteś.
 — Nie dam się ważyć, — stanowczo rzekł Szkot.
 — Ależ panie, podobno to jest potrzebne do jego machiny.
 — No, to się jego machina bezemnie obejdzie.
 — Doprawdy! a gdybyśmy z powodu niedokładnych rachunków, nie mogli wznieść się w powietrze!
 — Na honor! tego mi właśnie trzeba!
 — Ależ panie Kennedy, mój pan niebawem po nas przyjdzie!