włoka wewnętrznego balonu miała tylko dziewięć tysięcy dwieście stóp kwadratowych powierzchni, i nie ważyła więcej nad pięćset dziesięć funtów, czyli razem, tysiąc sto sześćdziesiąt funtów.
Sznur do dźwigania łódki, skręcony był z mocnych konopi; dwie klapy, niby ster okrętu były osobliwym przedmiotem troskliwości doktora.
Łódka kulistego kształtu, stóp piętnaście średnicy, zbudowaną była z łoziny, opatrzonej cienkiemi obręczami żelaznemi, a u spodu elastycznemi sprężynami, dla osłabienia uderzeń. Wraz ze sznurem ważyła dwieście ośmdziesiąt funtów.
Prócz tego doktór kazał zrobić dwie skrzynie blaszane, grubości dwóch linji; łączyły je z sobą rury, opatrzone kruczkami. Dołączył do tego rurę wężową dwa cale średnicy, składającą się z dwóch ramion prostych nierównej długości; dłuższe miało dwadzieścia pięć, a krótsze stóp piętnaście.
Skrzynie blaszane ustawione były w łodzi tak, by jak najmniej zajmowały miejsca; rura wężowa, którą miano dopasować później, zapakowana była oddzielnie wraz z silnym stosem elektrycznym Bunsena.
Przyrząd ten tak dowcipnie był skombinowany, że wraz z dwudziestu pięciu garncami wody zawartemi w osobnej skrzyni, ważył tylko siedmset funtów.
Narzędzia przeznaczone do podróży, składały się z dwóch barometrów, dwóch termometrów, dwóch
Strona:Juliusz Verne - Pięciotygodniowa podróż balonem nad Afryką.djvu/54
Ta strona została przepisana.
