Strona:Juliusz Verne - Pięciotygodniowa podróż balonem nad Afryką.djvu/66

 — Aj! pojedziecie tak wysoko! — zawołał zdumiony majtek-uczeń. — Więc twój pan chyba jest djabłem?...
 — Zbyt jest dobry na djabła.
 — A po Saturnie? — zapytał jeden z niecierpliwszych słuchaczy.
 — Po Saturnie? No, złożymy wizytę Jowiszowi. Zabawny to kraj; dnie mają tam dziewięć i pół godzin. rzecz wygodna dla leniwców; a znowu lata trwają po lat dwanaście, co jest korzystnem dla ludzi którym tylko pół roku zostało do życia. Przedłuży to trochę ich istnienie.
 — Lat dwanaście? — powtórzył uczeń.
 — Tak mój mały; w owej okolicy ssałbyś jeszcze piersi swej mamy, a ten stary co ma pięćdziesiątkę z okładem, byłby czteroletnim pacholęciem.
 — To nie do uwierzenia! — zawołali wszyscy słuchacze.
 — Szczera prawda, — zapewnił Joe. Cóż chcecie? kto uporczywie gnuśnieje na tym biednym świecie, niczego się nie nauczy i zawsze będzie ciemny jak sak. Pojedźcie na Jowisza, a zobaczycie! Tylko trzeba się tam ostro trzymać, bo jest dużo księżyców, z któremi nie przelewki.
 I śmiano się, ale po trosze wierzono. Prawił im o Neptunie, gdzie gościnnie podejmują marynarzów; o Marsie, gdzie burmistrzują wojskowi, co z czasem staje się nieznośnem. Merkury, świat nieładn, sami