Strona:Juliusz Verne - Pięciotygodniowa podróż balonem nad Afryką.djvu/82

 Obawiając się jakiej napaści na doktora i jego towarzyszów, zatrzymano ich na noc na pokładzie okrętu Resolute. O szóstej rano opuścili kajutę i udali się na wyspę Kumbeni.
 Balon z lekka kołysał się pod tchnieniem wiatru wschodniego. Dwudziestu majtków ujęli sznury, a kapitan i oficerowie czekali na uroczysty odjazd.
 Wówczas Kennedy zbliżył się do doktora, wziął go za rękę i rzekł:
 — Tak więc Samuelu, postanowiłeś jechać?
 — Najmocniej postanowiłem, kochany Dicku.
 — Wszak robiłem co mogłem, by cię odwieść od podróży?
 — Tak jest.
 — Więc mam sumienie spokojne i jadę z tobą.
 — Byłem tego pewny, — odpowiedział doktór, mocne wzruszenie na chwilę zmieniło jego rysy.
 Nadszedł czas ostatnich pożegnań. Kapitan i jego oficerowie serdecznie uściskali nieustraszonych przyjaciół, nie wyjmując zacnego Joe, który był dumny i uszczęśliwiony. Każdy z obecnych pragnął dotknąć ręki doktora Fergussona.
 O dziewiątej trzej towarzysze podróży wsiedli do łódki, doktór zapalił w piecyku i rozniecił mocne gorąco. Balon dotychczas trzymający się przy ziemi w doskonałej równowadze, po kilku minutach zaczął się wznosić i majtkowie musieli popuścić sznury. Łódka wzniosła się na stóp dwadzieścia.