Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/115

i pomyślałem, że najwięcejby okazały zmyślności, gdyby całkiem iść w wodę nie chciały.
 Koń profesora stanął nad spienioną wodą, powąchał ją i zatrzymał się; stryj któremu było pilno, usiłował zmusić go pójścia naprzód; zwierzę potrząsnęło łbem, nie ruszając się z miejsca. Stryj klął i okładał razami grzbiet poczciwego bydlęcia. Koń poradził sobie na to, bo zwróciwszy się nagle w przeciwną stronę, pochylił się nieco i wysunął z pomiędzy nóg zdziwionego profesora, który jak kolos rodyjski pozostał oparty na dwóch ułamkach skały.
 — Ah! przeklęta szkapo! — krzyczał jeździec niespodzianie na piechurę przerobiony.
 — Farja! — zawołał przewodnik trącając z lekka po ramieniu profesora.
 — Co? prom? gdzie?
 — Der — odpowiedział Hans, wskazując palcem na duże czółno.
 — Ah! tak — zawołałem — rzeczywiście jest prom.
 — Bogu dzięki! Bogu dzięki! a więc dalej w drogę.
 — Fidvatten — rzekł nasz przewodnik.
 — Co on mówi?
 — Powiada że jest przypływ morza — odrzekł stryj, tłomacząc mi znaczenie duńskiego wyrazu.