Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/126

— 116 —

 Ściana fjordu o jakiéj mówiliśmy powyżej i cały brzeg półwyspu, składały się z rzędu słupów prostopadłych, na 30 stóp wysokich. Słupy te proste i równe, podpierały archiwoltę ze słupów poziomych, tworzących po nad morzem jakby rodzaj półsklepienia, przez którego arkady woda morska przepływała z szumem spienionych bałwanów. Kilka większych odłamków bazaltowych, oderwanych gwałtownością Oceanu, porozrzucanych tu i owdzie, wyglądały jak szczątki świątyni starożytnej, ruiny wiecznie młode, na których czas żadnego śladu pozostawić nie zdoła.
 Taką była ostatnia stacya naszej podróży na powierzchni ziemi. Hans prowadził nas z całą zręcznością i przezornością doświadczonego przewodnika, a myśl że i nadal z nami pozostanie, uspokajaa mnie o los przyszłej naszej wycieczki pod ziemię.
 Dom Rektora niczem nie różnił się od innych chat wieśniaczych; u drzwi jego spostrzegłem człowieka z młotkiem w ręku, opasanego skórzanym fartuchem, zabierającego się do kucia koni.
 — Saellvertu — powitał go myśliwiec.
 — God dag — odpowiedział kowal czystym duńskim językiem.
 — Kyrkoherde — rzekł Hans do mego stryja.
 — Rektor — powtórzył tenże — zdaje się Axelu,