Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/157

— 147 —

ny coraz więcej ku sobie się pochylały, a przeto i zbliżały; ciemność ciągle się zwiększała.
 W dalszej podróży zauważyłem, że kamienie oderwane od skał, z coraz głuchszym spadały oddźwiękiem i że już bliżej musiały dno przepaści napotykać.
 Liczyłem starannie wszystkie nasze przystanki, a tym sposobem byłem w stanie obrachować i głębokość przebytą i czas na to potrzebny.
 Czternaście już razy powtórzyło się zakładanie liny, następujące po sobie co pół godziny, co razem czyniło siedm godzin, a ponieważ na każdym przystanku zostawaliśmy przez kwadrans, wszystkiego więc razem byliśmy w tej dziwacznej podziemnej wędrówce dziesięć i pół godziny; że zaś wyjechaliśmy o pierwszej, musiała więc w tej chwili być mniej więcej godzina jedenasta.
 Co do głębokości, licząc po dwieście stóp na każdy przystanek, wynosiła ona dwa tysiące ośmset stóp.
 W tej chwili głos przewodnika dał się słyszeć.
 — Halt! — zawołał on.
 Zatrzymałem się właśnie wtedy, gdy miałem nogę oprzeć na głowie stryja.
 — Przybyliśmy nareszcie — rzekł tenże.
 — Gdzie? — zapytałem stając obok niego.
 — Na dno krateru środkowego.
 — I nie ma tu już innego wyjścia?